Rıdvan Canım Yazdı: Evveldi, Çok Evvel…

Her şeyin güzeli geçmişte mi kaldı? Şiir öyle dese de inşallah öyle değildir.

Evveldi, çok evvel….
Yan yanayken saate bakmanın ayıp olduğu zamanlardı.
Karşılıklı oturdun mu masaya, bir gözlere bir de uzaklara bakılırdı,
Eski yad edilirken,
Ellerde telefonlar yoktu.

Çocuktuk.
Büyükler, eski günleri konuşurken uyuyakalmak diye bir şey vardı.
Sevmeler sessiz ve sebepsizdi.
Ne gösterişe gelir, ne nedenlere sığardı.
Her şeyden önce samimiyet gelirdi.
Sevda sırdı, söylenmezdi.
Sevilenin adına türküler yakılır ama onun ardından kimseye yakınılmazdı.
Eşyalar pahası ile değil, hatırası ile kıymetlenirdi.
İnsanlar aldıkları ile değil, verdikleriyle değer ifade ederdi.
Sahi “utanmak” diye bir şey vardı.
Yüzsüzlük, “profesyonellik” değildi henüz
Dert çekmenin bile bir âdâbı vardı.
Gönlün yükü, gözlerden anlaşılırdı.
Gönülden geçen ile dilden dökülenin arası böylesine uzak,
böylesine hoyrat değildi.

Evveldi. Güzeldi…
Biz içimizdeki bu uçurumları ve kalpler arasındaki mesafeleri sonradan icat ettik.
Evvelce insanların sadece bir “yüzü” vardı.
Henüz yenilmemiştik kendimize
Makam, mevki ve menfaat uğruna satmamıştık ruhlarımızı
Ve dahi dostlarımızı
Güç zehirlenmesiyle kararmamıştı kalplerimiz

Huzur dolu zamanlardı
Mutluluklar fotoğraf karelerinden ibaret değildi.
Bereketliydi zamanlarımız
Mutlu edilmek isteği hastalıklı bir hal almamıştı.
Eşyalar değil, insanlar ağırlanırdı evlerde ve kalplerde.
Henüz bu kadar yalnız değildik.
Başkalarınca beğenilmek her şeyden önemli değildi.

Kaynak: Rıdvan Canım